خانواده ایرانی-کلام اول

ازدواج؛ ناموس طبیعت، دستور شریعت

اشاره
اینک لحظه‌ی پر شکوه یک پیوند آسمانی از راه رسیده است.
   دو رهرو جوان می خواهند بر اساس خواست و رضای خداوند، دست در دست هم، راه زندگی را به سوی هدف والای آن سیر کنند.
   راستی! این چه میثاق عمیق و مهمی است!
   طبع و غریزه، «زوج» می خواهد. روان پر تلاطم، «همسر» می طلبد. روح بی قرار، بدون«او» احساس نقصان و کمبود می کند. خداوند هر یک را بدون دیگری نمی‌پسندد و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله «ازدواج» را سنت خویش و راه رسیدن به رضای الهی و صیانت بخشیدن به نیمی از دین معرفی می‌کند.
   می خواهند بیشتر بدانند تا با هشیاری «بله» بگویند.
   شنیدن از این «سید» چقدر مغتنم است.
   خوشا بحالشان

دولت‌ها برای « استقلال» چه کرده‌اند؟

استقلال یکی از اهداف و فلسفه‌های شکل‌گیری جمهوری اسلامی است که به اعتقاد بسیاری از پژوهشگران علوم سیاسی، ایرانیان در طول تاریخ پیوندی غیرقابل‌انکار با مفهوم استقلال داشته‌اند. در علم سیاست، یک بازیگر زمانی استقلال دارد که بتواند خارج از اجبارهای محیط منطقه و بین‌الملل، منافع ملی خود را دنبال کند و وابسته‌ی نظام بین‌الملل به شیوه‌ی غیرارادی نباشد.

 در دوره‌ی جنگ سرد، مفهوم استقلال از بار ارزشی و معنایی وسیع‌تری برخوردار بود، اما در عصر اطلاعات و فرایند جهانی شدن، استقلال همانند خودکفایی و توسعه‌ی درون‌زا مورد انتقاد قرار گرفته است. البته ایران نه تنها در جنگ سرد و عصر اطلاعات، که در سراسر تاریخ، همیشه یکی از اهداف و هویت نظام سیاسی خود را بر اساس استقلال تعریف کرده است.

 استقلال ارتباط زیادی به تاریخ، مذهب، زبان و هویت ملی یک کشور دارد. کشورهای بی‌ریشه و تاریخی که ناگهانی براساس توافقات محیط بین‌الملل زاده می‌شوند دارای ذخایر تمدنی مناسبی جهت شکل‌دهی مشروعیت‌های اصیل در عصر جدید نیستند و با هر جریانی جهت عوض می‌کنند.

ایران به‌مثابه‌ی واحد سیاسی قدرتمند و باسابقه در طول تاریخ، هویت ملی خود را حفظ کرده است و حتی در اوج شکست و بحران، هیچ‌گاه به‌خصوص به لحاظ اندیشه و فرهنگ وابسته نبوده است. در دوره‌هایی به علت هجوم اقوام و قبایل بیابانگرد، استقلال ایران مورد تعرض قرار گرفته است، اما نخبگان ایران با روحیه‌ی رواداری و مهارت خاص، دوباره ققنوس کشور را از خاکسترهای به‌ظاهر خاموش پرواز داده‌اند و استقلال ایران را حفظ کرده‌اند.

جهادگرایانی که متعارض با فقه اهل سنت رفتار می‌کنند

افراط‌گرایی اسلامی، عنوانی است که بر گروه‌های اسلامی که از مبانی تکفیرگرایی و سلفی‌گری تغذیه فکری شده و رویکرد جهادی را در برخورد با دشمنان خود پی می‌گیرند، اطلاق شده است. در واقع شاخصه‌ی اصلی این جریان، استفاده از حربه‌ی تکفیر در برابر دشمنان و الگوی عملی مبتنی بر جهاد است. توجه به اندیشه و رفتار جریانات سلفی آشکار می‌سازد که مفهوم جهاد در نزد جریان تکفیری بیش از همه‌ی مفاهیم دیگر اسلامی، دچار قلب مفهومی شده و مورد استفاده‌ی ابزاری قرار گرفته است. لذا در این مقاله تلاش داریم تا مبانی اندیشه‌ی جهاد و حدود و ثغور آن را در مکتب اهل سنت بررسی نموده و به تطبیق رفتار جریانات سلفی تکفیری بپردازیم